بزرگ ترین لذت دنیا

شما هم شاید زیاد عبارت فرش قرمز را شنیده باشید و یا در ترکیبات محاوره ای خود نیز استفاده کرده اید. خلاصه به این سادگی ها زیر پای کسی فرش قرمز پهن نمی کنند. چون فرش قرمز، فرشی است برای مشخص کردن مسیری که سران کشورها و مقامات سیاسی باید در مراسم رسمی و تشریفاتی طی کنند پهن شود. در دهه‌های اخیر گستردن فرش قرمز برای افراد مهم غیر حکومتی و ستاره‌های دنیای هنر نیز مرسوم شده‌است. به‌طور کل رنگ قرمز نماد شکوه و جلال است. و به همین دلیل این فرش در مکان هایی چون: جشن ها و مکان های خاص، فستیوال ها، کنفرانس و اجلاس های بین المللی جلوی پای میهمان ها پهن می شود. البته در چند سال اخیر پهن کردن فرش قرمز مرسوم شده و در مکان های غیر حکومتی و معمولی نیز پهن می شود مانند راه پله ها و راهروی هتل ها. با این همه، یک شنبه هفته گذشته دوم دی ماه  1403که به هتل عباسی برای دیدن نمایشگاه نقاشی های دکتر اصغر جوانی با عنوان نورنوشی در باغ تالار سرمایه رفته بودم. با چشم خودم شاهد بودم که فرش قرمز البته شاید هم موکت قرمز را زیر پای کسانی که وارد این مجموعه می شوند پهن کرده بودند. خلاصه اگر جزو سران نشدم و حتی ستاره هنری و ورزشی نشدم، به خاطر همین پرسه زنی در گالری ها توفیق رد شدن از این فرش-موکت قرمز را پیدا کردم. نوعی احساس جلال و شکوه به من دست داد. راستی شما تا الان کسی فرش قرمز زیر پایتان انداخته است؟ کجا بوده است؟ فرش بوده یا موکت؟ دلیل آن چیست؟ چه چیزی در هنگام عبور از این نوع پوشش زمین گذرگاه به شما دست داده است؟ فکر می کنید این نوع پوشش می تواند گسترش یابد و حتی بیشتر خانه ها هم از آن استفاده کنند؟ و یا رنگ و بازتاب آن برای چشم و ذهن افراد فقط برای زمان محدود و جاهای خاص بهتر است؟ البته رنگ قرمز هیجان را بیشتر می کند و گرمی آن باعث بالا رفتن گردش خون و گرم شدن می شود ولی در استفاده دائم از آن باید احتیاط کرد. اقلیم اصفهان برای استفاده دائم از رنگ قرمز اصلا مناسب نیست. با این همه یک توصیه جدی دارم و آن اینکه همسران برای همسرشان و فرزندان و برای والدین، با قلب های قرمز خود، فرمش قرمز پهن کنند. باور کنید وقتی از آن همسر و یا والدین شما عبور کنند، بزرگترین لذت دنیا را خواهید برد.