به کدامین گناه بریده شده اند

یک شنبه دوم دی ماه وقتی شب شده و همه جا تاریکی می بارید راهی گالری موسسه آرین هنر معاصر شدم. از کنار مادی فرشادی و درخت هایش رد شدم. بیدهای مجنون حتی در تاریکی شب هم افسون گر هستند.  داخل کوچه سام میرزا شدم و بالاخره خودم را داخل گالری پرتاپ کردم. درست مانند گلوله ای که قرار است به هدف بخورم. داخل گالری روشن بود ولی روی دیوارهای گالری به جای درختان کنار مادی، تصویر درختان بریده کنار هم بودند. عکاسی از بالا و کنار هم قرار گرفتن تنه های باقی مانده، یک لحظه مرا  گویی روبروی یک عکس ام آر آی قرار داد. ام آر آی از سر شهری که در آن زندگی می کنم. اگر پزشکی آنجا بود بی شک‌ می گفت: خطر بسیار جدی است! در گالری علیرضا رفوگران، هنرمندی که این تلاش را انجام داده بود و همچنین استاد حسین تحویلیان حضور داشتند. بسیار صحبت شد. همانطور که آقای تحویلیان در یادداشت خود نوشته بود، دیدن این نمایشگاه اندوه به همراه دارد. اما باید درد و زخم را دید تا شاید چاره ای گردد حتی اگر اندوه پیاپی و گریه فراوان به همراه داشته باشد. رفوگران در مدت یکسال نزدیک به ۵۰۰ قطعه از این تنه های بریده در سطح شهر اصفهان عکاسی کرده و حالا ۱۵۵ قطعه از آن عکس ها را به گالری آورده است. در گالری همچنین ویدیو جالبی از وضعیت برخی از درختان و آسیب هایی که می بینند، نمایش داده می شد. در گالری وقتی به خوبی ها و فایده های درختان فکر می کردم به خودم گفتم: به کدامین گناه بریده شده اند ؟! این تنها نمایشگاهی است که برای آن دو یادداشت نوشتم. درخت های شهر، ریه های شهر هستند. اگر بخواهیم به دور از شعار، هوای اصفهان را داشته باشیم باید جلوی آسیب بیشتر به درختان را بگیریم و نگذاریم باغ شهر اصفهان به کویر شهر اصفهان تبدیل شود. خطر جدی، نزدیک و بزرگ تر از آن است که فکرش را می کنیم و ما گویی در یک کرختی قرار گرفته ایم و درد این بی سر شدن و این مرگ ها را نمی بینیم. برای خودمان، برای شهرمان و برای حفظ و استمرار اصفهان، راهی جز نگهداری و حفاظت بهتر و بیشتر از این درختان نداریم. نمایشگاه آقای رفوگران تمام می شود ولی نباید مسئله درختان شهر به فراموشی سپرده شود. امید است این نمایشگاه، فضایی را ایجاد کند تا مدیریت شهر بیشتر و بهتر به درختان شهر، به عنوان یکی از بزرگ ترین سرمایه های پاک شهر توجه کنند.