اصفهان گرد-۲۶۱
لشکر حاج حسین و برادران
از نوجوانی اهل نماز جماعت بود و به مسجد سید اصفهان می‌رفت، او دائم الذکر، اهل نماز شب، کم حرف و اهل مطالعه بود، به من و پدرش خیلی احترام می‌گذاشت و هیچ وقت روی حرف پدرش حرفی نمی‌زد.
روز شنبه 27 بهمن ماه قرار بود در خیابان جی و تالار شهروند، اصحاب رسانه با استاندار دیداری داشته باشند. وزیر کشاورزی آمد و گفت: هر جا که آب نیست، نیست! و جلسه ما شد روز یک شنبه، همان جا و همان ساعت! من جلسه ای داشتم و کارم طول کشید و به ابتدای نشست نرسیدم، تصمیم گرفتم خودم را برای انتهای آن جلسه هم که شده برسانم. در مسیر مراجعه متوجه شدم باید کار دیگری بکنم و جای دیگری باید رفت. ناچار انتهای این دیدار را هم رها کردم و به سراغ ماموریت جدید البته خانوادگی رفتم. در مسیر و در چهار راه پیروزی زمانی که از اتوبوس تندرو پیاده شده بودم ایستادم و تصویر این یادداشت را تهیه کردم. تصویر شهید خرازی! حالا و در سالروز شهادت آن شهید بزرگوار این تصویر را که بسیاری از شما هم دیده اید، برای یادآوری حضور این مردبزرگ ارائه می کنم و یادی از آن ابرمرد و فرمانده اصفهانی می کنم. قبل از هر چیز دیگر بگویم چقدر این یادمان های شهری در استمرار هویت فرهنگی موثر هستند و تاثیر آنها را نباید دست کم گرفت. حالا که اصفهان، شهر شهیدان و شهر قهرمانان حوزه های مختلف است باید از ظرفیت انتقال فرهنگی این نمادها هم استفاده کرد. شهید حسین خرازی، یکم شهریورماه سال ۱۳۳۶ در یکی از محلات قدیمی اصفهان، محله کوی کلم متولد شد. این شهید سعید در روز ۸ اسفند ۱۳۶۵ در عملیات کربلای ۵ و در منطقه شلمچه بر اثر اصابت ترکش خمپاره شهید شد. پیکر وی در قطعه شهدای کربلای ۵، در منتهی‌الیه شمال‌غربی گلستان شهدای اصفهان دفن گردید. طیبه تابش، مادر شهید خرازی پسرش را این گونه توصیف کرده است: «از نوجوانی اهل نماز جماعت بود و به مسجد سید اصفهان می‌رفت، او دائم الذکر، اهل نماز شب، کم حرف و اهل مطالعه بود، به من و پدرش خیلی احترام می‌گذاشت و هیچ وقت روی حرف پدرش حرفی نمی‌زد. او خیلی کم غذا بود و گاهی اوقات باید به زور به او غذا می‌دادیم، هیچ وقت نسبت به غذا ایراد نمی‌گرفت و هر چه می‌پختیم، بدون ایرادی می‌خورد». همرزمان حاج حسین او را فرمانده دلاوری دانسته‌اند که با دو صفت بیشتر شناخته می‌شد، شجاعت و اخلاص؛ شجاعت بی‌نظیر او زبان‌زد تمام رزمندگان و فرماندهان بود. اخلاص در تفکر و رفتار نیز از دیگر صفات بارزی است که درباره او بسیار گفته‌اند. شهید خرازی با هرگونه منیت مخالف بود و به همین دلیل همواره تاکید می‌کرد ما برای رضای خدا به جبهه آمده‌ایم و نباید به‌دنبال اسم و رسم باشیم. بر همین اساس هیچ موقع اشاره‌ای به نقش فرماندهی خود یا نیروهای لشگر ۱۴ امام حسین (ع) در دفاع مقدس نداشت. براستی می توان این لشکر را لشکر حاج حسین و برادران نامید. همه رزمندگان، برادران ایمانی حاج حسین خرازی بودند و او در عمل نشان داد که چقدر برادرانش را دوست دارد و با این برادران، چه کارهای نشدنی را شدنی کرد. جا دارد برای گرامیداشت این قهرمانان از جمله شهید خرازی، تورهای گردشگری فرهنگی ترتیب داده شود و مکان هایی که آنها در شهر طی کرده اند در این مسیر و تورها طی شود و بخشی از زندگی آنها برای مخاطبان بازگو گردد.
