سخن درها

شاید کمی عجله داشتم. شاید هم دلم نمی خواست آن روز از داخل مسجد امام، عکاسی بکنم. از کنار ورودی که رد شدم، تصمیم گرفتم از بیرون و از جایی که در چوبی مسجد مشخص هست، دزدیده تا جایی که می توانم نیم نگاهی به مسجد بیندازم. در این نگاه، با کمی تغییر زاویه عکس های مختلفی می توان تهیه کرد که هر کدام روایتی متفاوت دارند در بین این روایت ها، مایل بودم بر روایت حضور و نقش در، تاکید کنم. درهای بسته شما را پشت خودشان نگاه می دارند و اجازه ورود به شما نمی  دهند. درهای بسته وارد حوزه سیاسی هم شده است همانطور که درهای باز جای خوبی در ادبیات سیاسی برای خودش پیدا کرده است. سیاست مداران یا طرفدار سیاست درهای بسته هستند و یا درهای باز. البته بیشتر این قماش، مدعی هستند که طرفدار، سیاست درهای باز هستند. اما در حقیقت سیاست هم مانند بسیاری از امور دیگر، نسبی است و نه می توان صد در صد از این سو بود و نه از آن سو. پس بیش تر سیاست مدران جهان، طرفدار سیاست درهای نیمه باز هستند. اما درهای نیمه باز نتوانسته جایی در دنیای ادبیات سیاسی برای خودش دسته و پا کند. یا حداقل نویسنده این یادداشت از آن اطلاعی ندارد. نه تنها سیاست که گویی بیشتر گزینش های جهان با همین مقوله روبرو است. عده ای پشت قسمت بسته می مانند. عده ای از پشت قسمت باز دنیای آن سو را نگاه می کنند ولی باز داخل نمی توانند بشوند و تنها عده ای عده ای از بخش باز عبور می کنند و در را پشت سر می گذاراند. درها همان کار فیلترینگ را انجام می دهند. درها می توانند چند نقش را بازی کنند و به عبارتی با تغییر کارکردشان، تغییر معنایی برای مخاطب آن فضا ایجاد می کنند. درها حالتی میانی دارند. حالتی که نه این هستند و نه آن و البته برای خودشان این و آنی دارند. امروز طراحی ها و جایگاه های درها، اهمیت خاصی دارند. معماران و طراحان، با نگاه به درها به عنوان ویترین مجموعه های مسکونی، خدماتی، تجاری و اداری نگاه می کنند. درها همزمان کارکرد بخش های دیگری از معماری را هم عهده دار می شوند. درها، گویی نماد همان سخنگو ها هستند. سخنگوهایی که بخشی را نشان می دهند و بخشی را پنهان می کنند و با این کارشان، هر طوری که خواستند فضای درون را برای بیرون ترسیم می کنند. درها در ادبیات فارسی هم حضور چشمگیری داشته اند. درهای قدیمی و جالبی از دوره های مختلف در اصفهان وجود دارد. از جمله قدیمی ترین درهای موجود، دری از درهای مسجد جامع اصفهان مربوط به دوره تیموری است.