مکان های گفتگو محور

پس از پایان مراسم رونمایی از کتاب «باغ و پرنده» در خانه صفوی با دوستان هنرمند شروع به صحبت کردم. از همه جا و هیچ جا! از باغ و پرنده آقای رضوان صادق زاده تا باغ و پرنده های من و دوستان! از باغ رضوان تا پرنده صادق! از کلاس و درس دانشگاه تا خلق اثر هنری و اقتصاد هنر. با این همه در زمان خارج شدن از مجموعه، تصویر این یادداشت را از بخشی از خانه صفوی تهیه کردم. فکر کردم کسی در این مجموعه نشسته باشد و با استادی و دوستی گفتگو کند، این گفتگو چقدر لذت بخش است.  چقدر به دل می نشیند. چقدر بهتر فهمیده می شود. مکان فرصت گفتگو را ایجاد می کند. گاهی مکان ها، موضوع گفتگو را در اختیار افراد قرار می دهند. گاهی مکان ها، موضوع را جهت می دهند. مکان ها حتی می توانند انگیزه گفتن و شنیدن را ایجاد کنند. کافه ها و مکان های عمومی در سطح شهر، در راستای ایجاد بستری برای گفتگو می توانند نقش آفرینی بزرگی کنند. در شهری که شهروندان آن با هم به گفتگو می نشینند و حرف هم دیگر را می شنود، اتفاق های بزرگی می افتد. یکی از آسیب های دوران ما این است که یا نمی شنویم و یا حتی حرف هم نمی زنیم. هر بهانه شهری که این فرصت را در اختیار ما قرار بدهد که حرف دیگری را بشنویم و البته حرف خودمان را هم بزنیم، این فضا حداقل می تواند یک فضای مدرن و معاصر باشد. فضایی که متکی بر چند صدایی است. فضایی که در آن گفتگو جریان دارد. شاید به تعبیری قبل از دوره مدرن، جهان هنری و ادبی و همچنین فضاهای شهری، منولوگ محور بودند و در دوره جدید، تمام تلاش بشر برای رسیدن به مکان ها و فضاهای دیالوگ محور است. انسان در این عصر فهمیده که پناه بردن به مکان های سنتی و طبیعی به او آرامش می دهد و زمینه گوش دادن را برایش فراهم می کند برای همین هم فضاهایی که بر این دو پایه طراحی و چیدمان می شوند حداقل برای شنیدن فضاهای خوبی هستند و اگر فضای شنیداری شد بهترین مکان برای یک گفتگوی سازنده فراهم می کند. در استفاده از چنین فضاهایی به امکان شنیداری بودن آن فکر کنید.