تیر خلاص

 

از شهر اصفهان نزدیک 90  کیلومتر فاصله گرفتم و در دل محله نو بنیاد شهر تودشک، در مسجد نوساز به نام فاطمه الزهرا، با چیزی روبرو شدم که نمونه آن را در شهر تاریخی و هنری اصفهان می توان بیشتر دید. فضای معماری اصفهان به آنجا هم انتقال پیدا کرده بود. تصویر تهیه شده درست لحظاتی پس از نماز عصر در این مسجد تهیه شده است. مسجد البته پذیرای معتکفان هم بود. فضای زیبای عبودیت و عبادت! زیارت امین ا... هم زینت بخش مراسم روز ولادت امام علی (ع) شده بود. سیزدهم رجب و در زیر فضای پاک و زلال موجود در آنجا، همه چیز را لذت بخش شده بود. همه چیز برای یک روز خوب و پاک آماده بود درست مانند روزهای اصفهان که متاسفانه با آلودگی و خستگی همراه است. روزهایی که با وجود اعیاد و تعطیلی ها و ...باز هوای آلوده تیر خلاص را می زند. در مقابل آنجا همه روزها برای تبریک گفتن، آماده و سرزنده است. آنجا آسمان آبی  ابرهای سفید، بهترین گالری را در دل آسمان ایجاد کرده بود و اینجا گالری ها هم نمی توانند کاری بکنند و هنر هم ناچار جز فریادی از رفتن درخت ها و بریده شدن آن فضای سبز چیزی نیست. آنجا درست و به جا بود و اینجا، پایتخت فرهنگ و تمدن جهان اسلام، دچار یک نابه جایی و عدم تعادل شده است. درست از همین منظر آنجا به عدل نزدیک تر است و اینجا ظلمی است که احسان هم نمی تواند شرایط عادی را به آن بازگرداند. نه اینکه اینجا سیاهی مطلق شده است، نه! اینجا خاکستری آلودگی ها بر مدیریت و نگاه شهروندی هم نفوذ کرده است و حالا دارد کم کم، مدیریت خاکستری را به وجود می آورد. سیره عملی امام علی علیه السلام به ما یادآوری می کند که فضای مدیریت، میدان چنین بازی ها و برخوردهایی نیست. جا دارد تا از آن یگانه دهر، بیاموزیم. و بدانیم که عقوبت گناه مدیریتی، سخت دردناک و عیمق است و جهنم با چنین گناهانی، سنگین تر و همراه با آتش و درد بیشتری خواهد بود. نشانه های دل بستن به بهشت را می توان با مدیریت درست، حداقل در حوزه اداره شهر، و به ویژه در مبحث هوا و آب نشان داد. من در سفر یک روزه خود به تودشک و قرار گرفتن در آن فضا، بیشتر به سنگینی فضای تلخ و آلوده اصفهان پی بردم. کار به جایی رسیده که برای فرار از آلودگی، رفتن از اسطوره شهری مانند اصفهان، آرزوی کسی مانند من شده است. نویسنده برایش اصفهان، فرهنگ و هنر و تاریخ و تمدن آن، یگانه ای است که جایگزین ندارد. ولی زمانی که هوایی برای تنفس نباشد، داشته های دیگر، انسان  و به تبع آن شهر و هویت چندهزارساله آن را از مرگ نجات نمی دهد.