هتل‌های این شهر، خالی از مسافر است
سه هتل ۵ ستاره و چهار هتل ۴ ستاره تعداد ستاره دارهای شهری است که با عنوان نصف جهان ،معروف و قطبی برای گردشگری ایران بشمار می‌آید.
سه هتل ۵ ستاره و چهار هتل ۴ ستاره تعداد ستاره دارهای شهری است که با عنوان نصف جهان ،معروف و قطبی برای گردشگری ایران بشمار می‌آید.
آنچه در نگاه نخست درشان و جایگاه این دیار نیست و به‌وضوح ، ضعف مراکز اقامتی در نصف جهان را به رخ می‌کشد.
یک استان گردشگر پذیر که با داشتن قابلیت‌های ویژه و برخورداری از جاذبه‌های طبیعی و تاریخی بسیار، فراوان به‌عنوان یک شهربی نظیر توریستی در ایران مطرح است. اما ضعف آن درزمینهٔ مراکز اقامتی که یکی ازپراولویت ترین نیازهای گردشگری است جای تأمل دارد.
قطعاً وجود هتل‌های چند ستاره ومراکزاقامتی استاندارد برای استانی مانند اصفهان از ضرورت بالایی برخوردار است.
چه‌بسا فعالان از نیاز حداقلی 20 هتل 4 یا 5 ستاره برای استانی مانند اصفهان خبر می‌دهند. البته به آن شرط که در شرایط عادی روابط بین‌الملل قرار داشته باشیم وبه جایگاه واقعی جذب گردشگر دست‌یابیم.
واقعیت آن است مسئله فعلی ،نه فقدان هتل یا مراکز اقامتی بلکه نبود گردشگر برای این استان است.
آنچه در این سال‌ها به‌شدت با کاهش روبرو بوده و ظرفیت خالی فراوانی را برای هتل‌های این دیار باقی گذاشته است. اکثر هتل‌های اصفهان تهی از گردشگر و حتی در اوج پیک گردشگری هم کمتر ،زمانی است که همه ظرفیت آن‌ها تکمیل شود.
در برهه‌ای به دلیل کرونا ،درزمانی تحریم‌ها وحالا هم مزید برهمه علل دیگر، شرایط دشوار اقتصادی و نبود جذابیت بزرگی مانند زاینده‌رود ،موجب کاهش ورود گردشگر به اصفهان به‌ویژه در حوزه گردشگران خارجی بوده که در این سال‌های تحریم به کمترین میزان خود رسیده است.
این‌چنین که جذب توریسم در این شهری که جایگاه نهم را ازلحاظ آثار تاریخی ، طبیعی و فرهنگی به خود تخصیص داده به رده 80 تا 90 رسیده است.
واضح است سرمایه‌گذار هم در چنین شرایطی ،تمایلی برای ورود به این عرصه نداشته چون بدون وجود گردشگر،دلیل و انگیزه‌ای برای ساخت هتل در این سرزمین نمی‌ماند. علاوه برآن که با توجه به فقدان توجیه اقتصادی ساخت هتل ، بانک‌ها هم در ارائه تسهیلات ساخت‌وساز با سرمایه‌گذار مشارکت نمی‌کنند.
در این حال نبود روابط مناسب بین‌الملل ، فقدان مسافران به‌ویژه گردشگر خارجی ، افزایش نرخ مصالح ساختانی ، نبود تسهیلات مناسب ، گرانی قیمت حامل‌های انرژی، عدم تخصیص معافیت مالیاتی به هتل‌های 5و 4ستاره ازجمله دلایلی است که یک سرمایه‌گذار را برای ورود به هتل‌سازی مردد و اغلب منصرف می‌کند . همچنین وجود بروکراسی اداری و قوانین و مقررات سخت گیرانه نیز مانع بزرگی درمسیر سرمایه‌گذاران است که باوجود اعمال تخفیفات مناسب بر عوارض هتل‌سازی اما محدودیت‌ها به میزانی است که رغبتی برای این فعالان باقی نمی‌گذارد.
از طرفی هم کم‌آبی ،خشکی زاینده‌رود و فرونشست‌های پی‌درپی از عمده دلایلی است که ساخت هتل در اصفهان را بدون توجیه کرده است.
خلاصه کلام آن‌که افول صنعت گردشگری در نصف جهان همراه وهم پای با خود به رکود صنایع وابسته دیگری همچون هتلداری هم دامن زده است.
ازنقطه‌نظر فعالان این حوزه ،سرمایه‌گذاری در صنعت هتل‌سازی زمانی مناسب وبه صرفه است که اصفهان ازلحاظ جذب گردشگر به‌مانند شرایط قبل از تحریم‌ها شود.
اما حالا در دورانی هستیم که سرمایه‌گذاران و حتی هتلداران ، به‌جای صرف هزینه برای ساخت هتل در این شهری که یکی از زیبا ترین های جهان است،رهسپار شهرهای گردشگر پذیر دیگری مانند مشهد ،شیراز وکیش می شوند.آنجا که هنوز جاذبه‌هایش برای مسافران، بیشتر و موانعش برای سرمایه‌گذاران، کمتر است.زنگ خطر دیگری برای این استان که توجه بیشتر وجدی ترمسئولان و فعالانش را می‌طلبد.
