دعوت به دیدن بهشت

 

گاهی به آسمان نگاه کن! را شاید خیلی از ما به یاد داریم. نه فقط در تاریخ سینما که تبدیل به نوعی ضرب المثل و یا جمله ای در فرهنگ عمومی شده است. گاهی به آسمان نگاه کن، البته معنای عمیقی دارد و انسان را می خواهد با معنا ارتباط بدهد ولی اگر در معنای زمینی هم باشد، می تواند جالب باشد. آسمانه یا چشمه های سقف در بماهای سنتی، نمادی از آسمان هستند. آسمان هایی که اتفاقا آنها هم دیده نشده اند. مساجد، خانه ها و دیگر فضاهایی که با معماری سنتی ارتباطی دارند، دارای سقف های زیبا و منحصر به فرد هستند. برای مثال مسجد جامع اصفهان نزدیک به 500 چشمه سقف دارد که طرح های هر کدام در عین نزدیکی به هم، منحصر بفرد و یگانه است. در این میان زیر گنبدهای اصلی مسجد مانند گنبد ایوان شمالی، فرد شاهد یک اثر یگانه و بدیع است. حضور در این مکان ها چه آن هایی که قدمت دارند و چه آنهایی که به تازگی و در ادامه آن سنت ساخته شده اند، آسمانی زیبا و دیدنی را پیش چشم مخاطب قرار می دهد. آسمانی که البته می تواند نمادی از آسمان جهان و بهشت باشد. و به این ترتیب این نوع بناها شما را به دیدن بهشت دعوت می کنند تنها و تنها شرط آن این است که سرتان را بلند کنید و نهایت را نگاه کنید. انتهایی که گویی به بی نهایت رفته است و از آنجا رنگ و نقش و طرح خود را بر سر مخاطب خود می گستراند. گویی چتری شده تا آنچه غیر بهشتی است بر سر فرد نبارد و فرد در یک احساس امن و آرامش، بتواند به زیست خود ادامه بدهد. زیستی که در مسجد با زیست معنوی گره خورده است. خلاصه مسجد اگر رفتید و یا بنای سنتی دیگر، هر از گاهی نگاهی به سقف هم بکنید و از این همه زیبایی که هنرمندان با نام و گمنام این سرزمین به یادگار گذاشته اند لذت ببرید. و فکر کنید چگونه می توان به این متن زیبا، متن زیبای دیگری افزود؟! شاید دیدار و استفاده درست، نخستین و مهم ترین شکر این زیبایی است. خداوند ما را جزو شاکران قرار بدهد. همچنین امکان دیده شدن بیشتر این فضاها می تواند خودش به تولید متن تازه و یا حداقل بازنشر متن قبلی بینجامد. جا دارد که اینجا از هنرمندان خوشنویس، طراحان سنتی، کاشیکاران، گچکاران و دیگر هنرهای وابسته به معماری که در ساخت و گسترش این فضاها نقش آفرینی کرده اند، سپاسگزاری کرد. هنرمندانی که سقف های ما زیبا کردند و تلاش کردند تا سقف ما نسخه و نمادی از همان آسمان گردد.