برزخ بیکاری فارغ التحصیلان اصفهان

بر اساس آخرین داده‌های مرکز ملی آمار، نرخ بیکاری دراصفهان به ۱۰ درصد رسیده است .ودر مقایسه این نرخ با میانگین کشور ،مشخص می شود بیکاری در استان اصفهان حدود دو درصد از کل کشور بالاتر است که تفاوت قابل توجهی را نشان می دهد . این در حالی است که استان تهران علی رغم چالش جمعیت و نرخ مشارکت اقتصادی کمتر نسبت به اصفهان، نرخ بیکاری بسیار پایین تر و معادل ۶.۵ درصد را ثبت کرده است. واقعیت آن است سونامی بیکاری جامعه ایرانی مدت‌هاست که آغازشده و اکنون به یکی از معضلات اصلی کشور در بخش اشتغال و بازار کار، تبدیل‌شده است. متأسفانه اصفهان ازجمله کلان‌شهرهایی بشمار می‌آید که بیکاری در آن شدت بیشتری دارد.اما زمانی این چالش، فاجعه بارتر می‌شود که خبربالا بودن بیکاری فارغ‌التحصیلان نسبت به دیگر اقشار شنیده شود.طبق اعلام مرکز آمار ایران هم‌اکنون حدود 2 میلیون نفر بیکار در کشور وجود دارد که 41.5 درصد این تعداد جمعیت بیکار فارغ‌التحصیلان دانشگاهی هستند.ودراین میان اصفهان باوجود بیکاری 28 درصد از فارغ‌التحصیلان دانشگاهی‌اش سهم بسزایی را از این خیل بیکاران تحصیل‌کرده به خود اختصاص می‌دهد.+

استانی که بیش از پنج میلیون نفر جمعیت دارد و سهم آن در صنعت کشور ۱۱ درصد، سرمایه‌گذاری ۱۰ درصد و اشتغال صنعتی هشت درصد و رتبه اصفهان در طرح‌های نیمه‌تمام صنعتی و تعداد معادن اول و ازنظر ذخایر معدنی دوم است. اما در طول چند سال گذشته همواره آمار بیکاری آن در صدرجدول قرار داشته است.
بحرانی که شاید زمان آن فرا رسیده با یک بررسی اصولی از علل بالا بودن بیکاری در آن به‌ویژه دربین تحصیل‌کرده‌های دانشگاهی، به راهکارهای رفع آن هم پرداخته شود.
دلایلی چون رکود اقتصادی، نبود تولید، بالا بودن ریسک کسب‌وکار، فقدان سرمایه‌گذاری، ناکارآمدی سیاست‌های بانکی و پولی ازجمله مواردی است که معمولاً برای بیکاری قشر تحصیل‌کرده عنوان می‌شود و البته بیراه هم نیست. ولی فراموش نشود که گاه دلایلی دیگر که شاید به نظر چندان مهم هم نیایند بر این بحران دامن می‌زند. به‌طوری‌که بسیاری از کارشناسان بر این باورند یکی از علل مهم بیکاری در شرایط فعلی به نوع نگاه افراد فاقد شغل نسبت به کار مرتبط می‌شود. چراکه اغلب بیکاران تحصیل‌کرده درتصورتصرف مشاغل مدیریتی ورده بالا از پذیرفتن هر شغل وفعالیتی اجتناب می کنند.
علت دیگر منطبق نبودن رشته‌های تحصیلی با نیاز بازار کار کشور است و این مورد نیز یکی از مشکلاتی است که گریبان
بسیاری از دانش‌آموختگان دانشگاهی را گرفته است.
همچنین عده‌ای هم، دلیل دیگر بیکاری این قشر بزرگ از جامعه را به سنتی بودن فضای کسب‌وکار در ایران مرتبط می‌کنند.
به‌نحوی‌که بخش بزرگی از بازار کار در تصرف افرادی است که هیچ تحصیلات دانشگاهی ندارند فقط با تکیه‌بر تجربیات خود در حال فعالیت هستند درحالی‌که امروزه درصد بالایی از کسب‌وکارها به‌سوی استارتاپ شدن و نوآور شدن می‌روند.
اما موضوع بسیار مهم‌تر که در شرایط کنونی، فقدان آن دلیل اصلی برای بیکار ماندن فارغ‌التحصیلان بشمار می‌آید کارآفرین نبودن دانشگاهیان وعدم انگیزه جوانان خلاق برای کارآفرینی است، وازسویی هم بی مهارتی این افرادی است که سالیانی ازعمرخود را در دانشگاه‌های سپری کرده‌اند به‌گونه‌ای که این روزها مشکل بازار کار ایران، نبود شغل نیست بلکه نبود مهارت، معضل اساسی است که کارفرمایان و متولیان مراکز اقتصادی نسبت به آن شاکی شده‌اند.
واقعیتی که فقدان آن بار روانی سنگینی را بر مردم کشور وارد نموده به‌خصوص زمانی که این مشکل درمیان قشری رسوخ یابد که با امیدواری نسبت به آینده‌ای روشن، زمان زیادی را صرف آموختن علم کرده باشند.
ضروری است که برای گذر از این بحران، متولیان و مسئولان به یک اجماع در سطح سیاست‌گذاری ملّی دست‌یابند وبا اجرای طرحی برای مهارت آموزی فارغ التحصیلان ، یک باربرای همیشه به حل این چالش بزرگ ،اقدام کرده باشند.
بدون شک در دنیای امروزی بدون مهارت‌آموزی و کارآفرینی رفع معضل بیکاری ناممکن است.