نمایش عکس زاینده بود سهم عمارت سعدی شد

 

کار هنرمند ساختن شی نیست. کار او تغییر نگاه ها برای ساختن جهان تازه است. کار هنری هر چه در این تغییر نگرش، توانمندتر باشد، موفق تر است. نمایشگاه های عکس به خصوص عکاسی های مستند و اجتماعی، می توانند به عنوان یکی از توانمندی های تغییرات نگاه های اجتماعی باشند. تغییراتی که گاه نتیجه مهمی دارد ولی می تواند با یک عکس و یا تصویر شروع شود. با یک نگاه و یا توجه خاص آغاز شود. این مجموعه ها به مخاطب اجازه می دهد تا برخورد و مواجهه ای با واقعیت، داشته باشد.

عصر روز یک شنبه 5 اسفند ماه 1403 وارد عمارت سعدی شدم و از چهار گالری عکاسی دیدن کردم. البته بیشتر عکاسی کردم. آنقدر نگاهم به دوربین و عکس بود که خود عکس های نمایشگاه را ندیدم. با خودم می گویم امیدوارم عکاسان این مجموعه، کمی موضوع را هم بدون نگاه به عکاسی نگاه کرده باشند و بعد عکاسی کرده باشند. چهار گالری را دیدم در حالی که تنها بازدید کننده بودم. گویی غربت زاینده رود که حالا زاینده بود شده است بیشتر از این حرف هایی است که ما می زنیم. درد آن بزرگ تر از آن چیزی است که ما فریاد می زنیم. این درست مانند این است که در کلاس تندرستی درباره رگی که بود و خون را جریان می داد و به واسطه آن فرد زنده و تندرست بود، حرف بزنیم. زندگی اصفهان با قطع شدن زاینده رود، به طور جدی تهدید شده است. نه تنها زندگی میلیون ها انسان امروز اصفهان که زیست تمدنی آن نیز به طور جدی تهدید شده است. کم کم باید با اصفهان فقط در نسخه های تاریخی دیدار کرد و تمدن آن مانند شهر سوخته از ادامه حیات باز می ایستد. با این همه من تمامی اصفهانی ها را به دیدن این مجموعه دعوت می کنم. نه برای حسرت خوردن و نه برای اضافه شدن آه و اندوه. همشهریان گرامی و همه علاقمندان به طبیعت و زاینده رود، اینجا می توانند خردجمعی عکاسان را به تماشا بنشینید. خرد تصویری که حاصل نگاه های مختلف است. شاید وقت یک تصمیم جمعی و یک عزم عمومی رسیده است. شاید زمان آن رسیده که همه ما بدانیم یکی از عزیزترین افرادمان از ما دور شده است و جهانمان بدون او چندان برای نفس کشیدن لذت بخش نیست.

در خبرهای مربوط به این نمایشگاه خواندیم که نخستین جشنواره ملی عکس زاینده بود به همت دبیرخانه فرهنگی زاینده‌رود از هفت آبان سال جاری آغاز بکار کرد و شامگاه پنجشنبه دوم اسفندماه با تجلیل از برگزیدگان این جشنواره به کار خود پایان داد. همچنین در این اطلاع رسانی ها آمده بود که به گفته وحید مؤمن زاده دبیر اجرایی نخستین جشنواره ملی عکس زاینده بود با اعلام فراخوان این جشنواره تا سی‌ام آذرماه ۲۴۴ نفر شرکت کننده تعداد ۲ هزار و ۱۸۵ اثر به دبیرخانه ارسال کردند که ۷۰ مجموعه عکس از ۴۶ نفر، در بخش نگاه مردمی ۳۳۲ اثر از ۸۳ نفر، عکس آرشیوی ۲۴ اثر از هفت نفر و ۱۷۵ نفر در بخش تک عکس بوده است.

محورهای اصلی این جشنواره شامل «زاینده‌رود از سراب تا پایاب»، «آلودگی هوا»، «فرونشست زمین» و «آثار فقدان زاینده‌رود بر زندگی مردم» بودند که هنرمندان به خوبی چالش‌های زیست‌محیطی و اجتماعی این منطقه را به تصویر کشیدند. یکی از نکات قابل توجه در این جشنواره، حضور برگزیده‌ای از استان اردبیل در بخش «نگاه مردمی» بود که نشان‌دهنده دغدغه هموطنان از سایر نقاط کشور نسبت به خشکی زاینده‌رود و سرنوشت این رودخانه است. نمایشگاه آثار منتخب نخستین جشنواره ملی عکس زاینده‌بود تا ۹ اسفندماه هر روز از ساعت ۹ صبح تا ۱۲ ظهر و ۱۶ تا ۱۹ عصر در محل حوزه هنری اصفهان در گذر سعدی میزبان علاقه‌مندان و همشهریان است. همین جایی که من البته نه به نمایندگی از شما بلکه تنها به سهم خودم رفتم و از مجموعه دیدن کردم.

خبرگزاری ها البته گفته اند که در اختتامیه نخستین جشنواره ملی عکس زاینده‌بود که به طور همزمان با اختتامیه جشنواره ملی مطبوعاتی زاینده‌رود ایران برگزار شد، کتاب آثار منتخب این جشنواره نیز رونمایی شد.

در پایان دوباره تاکید می کنم که زاینده‌رود، به عنوان یکی از نمادهای هویت فرهنگی و تاریخی اصفهان، نیازمند احیا، توجه و حفاظت است. اهمیت کار هنرمندان، به ویژه عکاسان، در ثبت واقعیت‌ها و جلب نظر عمومی برای احیای دوباره این رودخانه نمی‌تواند نادیده گرفته شود. برگزاری چنین جشنواره‌هایی می‌تواند به ایجاد آگاهی عمومی و همچنین تشویق مسئولین برای اتخاذ تدابیر لازم جهت حفظ و احیای زاینده‌رود کمک کند. پیشنهاد شما  مخاطب عزیز و دوستار طبیعت، برای بیشتر دیده شدن زاینده رودی که بود و مشکلات آن چیست؟ شما از این داستان عکسی دارید؟ نوشته ای می توانید تهیه کنید؟ خبر این نمایشگاه را همراه با اثر خودتان در فضای مجازی به اشتراک بگذارید. اصلا بیایید نمایشگاه را ببینید و هر عکسی را که دوست دارید، بهتر و بیشتر معرفی کنید.