معبد آرامش

اردیبهشت که می آید، نام معمار و روز معمار در تقویم و مناسبت های فرهنگی شهر جاری می گردد و اگر دقیق باشیم و دلسوز زندگی، باید بیش از هر چیز دیگری از معمار، ساخت خانه خوب را انتظار داشته باشیم. معماران کار خودشان را می کنند ولی بیاید معمار خانه خویش باشیم. خانه هایمان را در ذهن و روح و روان با اندیشه و احساس خود، دوباره بسازیم و در آنچه خود ساخته ایم، با آرامش زندگی کنیم. چه بخواهیم و چه نخواهیم ما شبیه آنجایی می شویم که در آن زندگی می کنیم. پس بهتر است هم در ساخت اولیه خانه و هم در بازآفرینی ذهنی آن به بهترین نحو، نقشی فعال داشته باشیم. همه این ها  و همه آنچه که لذت از خانه به حساب می آید، متکی بر شناخت درست از خانه است. بیشتر ما در این دوره مدرن و معاصر، دچار بیگانگی و جداشدگی از خانه شده ایم. خانه برایمان غریب است درحالی که محل کار و خیابان و بازار و فضاهای مجازی آشنا هستند. هر مکانی روایتی دارد و خانه بیش از هر مکان روایتمند است. خانه بیش ازط هرجایی روایت مادرانه دارد. روایتی که همراه با بهترین خاطرات، بهترین صداها و بهترین روزهاست.

این هفته گالری دیدار که خودش به نوعی بخشی از خانه نقاش اصفهانی، خانم پروانه سیلانی محسوب می شود شاهد نقاشی هایی از مریم مطهری نیا با موضوع خانه بود. مریم مطهری نیا در بیانیه کوتاه ولی عمیق نمایشگاه نوشته است: «خانه  یک چهار گوش ساده نیست. خانه معبدی است، که در هر گوشه‌ آن نشانی از گفته‌ها و ناگفته‌ها است. ناگفته‌های که با گذشت زمان به فراموشی نمی‌روند و همواره تاثیر آن در درون به جا می‌ماند. من در  این مجموعه به جستجوی باز آفرینی   لحظات ماندگار  بوده ام».

مریم مطهری نیا متولد خرداد ۱۳۵۵ و دانش آموخته هنرهای تجسمی  از دانشگاه هنر اصفهان و عضو انجمن نقاشان اصفهان است. سابقه ۲۵ سال تدریس هنرهای تجسمی در مدارس آموزش و پرورش اصفهان، کسب رتبه‌ های برتر کشوری و استانی ، دبیری  و داوری جشنواره خوارزمی از جمله فعالیت های اوست. او همچنین تجربه شرکت در نمایشگاه های انفرادی و گروهی را داد.

در نمایشگاه خانه روایت ناتمام تعداد ۳۲ اثر با تکنیک ترکیب مواد  و کلاژ  وجود دارند. آثار این مجموعه در 4 سال قبل خلق شده اند. مجموعه این کارها در نوبت به وجود آمده اند. یکی حدود ۵ الی ۴ سال قبل که کارهای آبرنگ بودند و پس از یک وقفه نسبتا طولانی کارهای کلاژ شروع شده اند  و نقاشی ترکیب مواد که ۷۰ در ۵۰  هستند و نهایتا بوم دو لته ای بزرگ ، آخرین کار هنرمند در این دوره کاری بوده است. مطهری نیا در واکنش به این سخن که «این خانه چقدر رنگ دارد» گفت: «کاربرد رنگهای گوناگون در خانه برایم در واقع تعریف لحظه ها و تفاوت زمان در طول زمان گذشته می باشد». او همچنین اضافه کرد:«استفاده از کلاژ برایم جذاب بود از آن جهت که این شرایط را برایم فراهم  می‌کرد  تا بتوانم با  هم پوشانی ،محو کردن و پنهان کردن را به نمایش بگذارم از طرفی دیگر سطوح بافت دار و متفاوت کلاژها که از تجارب گدشته من در نقاشی ها انتخاب می شد در کنار هم چیدمان جدیدی را فراهم می‌کرد که هم قابلیت مرور گذشته را داشت  و هم با تغیراتی که در آنها می دادم تعریف جدیدی در نقاشی برایم حاصل می شد. نکته دیگر هم  برقراری ارتباط آنها با زمینه و پس زمینه اش بود .در نهایت این روند برایم آرامش آور و جذاب بود و عنوان خانه روایت ناتمام را برایم تداعی کرد». مطهری نیا در تعریف خود از خانه آن را نوعی معبد آرامش می داند. روایت نقاشانه او از خانه، دیدنی است.