تغییر شیوه بازی یوزها از دفاع به حمله

امیرحسین احتشامی -اصفهان امروز: شروع طوفانی تیم ملی در جام ملت‌های آسیا نویدبخش روزهای آفتابی برای فوتبال ایران شد. آتش‌بازی مردان پارسی مقابل یمن آن‌هم با پنج گل از عزم جدی بازیکنان برای فتح آسیا خبر داد.

تیمی که با تنوع تاکتیکی به گل رسید و گلوی حریف را تا آخرین لحظه رها نکرد. اما آنچه در بازی دوشنبه‌شب تیم ملی مقابل یمن بیشتر به چشم آمد دگرگونی اساسی در بازی مردان پارسی بود. درست شش ماه قبل همین تیم در روسیه با یک بازی دفاعی که مراقبت از دروازه خودی سرلوحه کارش بود به مصاف تیم‌های مراکش، اسپانیا و پرتغال رفت و از این سه حریف چهار امتیاز گرفت. حریفانی که هرکدام اسم‌ورسمی برای خودشان داشتند و رویارویی مقابل آنها دل‌شیر می‌خواست.

کی‌روش که یک مربی متخصص در بازی دفاعی است به‌گونه‌ای با شاگردانش کارکرده بود که آنها مقابل ابرستاره‌ای همچون رونالدو هم تاب مقاومت داشته باشند و بتوانند ستارهای این دو تیم را مهار کنند. این تاکتیک اگرچه برای بسیار از هواداران و کارشناسان فوتبال ایران خسته‌کننده آمد و کی‌روش به دفاعی اتوبوسی متهم شد اما همین شیوه تیم ملی را تا یک‌قدمی صعود از مرحله گروهی پیش برد. در آن بازی‌ها کی‌روش بااطلاع از قدرت تیمی سه حریف و بازیکنان تمام حرفه‌ای که در اختیارداشتند خط دفاعی تیم ملی را تا آخرین حد ممکن به دروازه نزدیک کرد. با این شیوه تاکتیکی، هیچ منطقه‌ای از نیمه زمین تیم‌ملی خالی نمی‌ماند و بازیکنان حریف فضایی برای حرکت پیدا نمی‌کردند.

در بازی با مراکش همین تاکتیک قهرمان قاره آفریقا را زمین‌گیر کرد و یک اشتباه از مدافع مراکش در ثانیه‌های پایانی بازی، ایران را به دومین پیروزی‌اش دربازی‌های جام‌جهانی رساند. دیدار دوم مقابل اسپانیا هم همین مدل بازی حریف سرشناس اروپایی را به دردسر انداخت و اگر ضربه دیگو کاستا نبود چه‌بسا ماتادورها هم از نبرد با ایران به سه امتیاز نمی‌رسیدند. بازی با پرتغال اما حساس‌ترین دیدار تیم ملی در جام‌جهانی به شمار می‌رفت. کسب یک پیروزی مقابل قهرمان جام ملت‌های اروپا 2016، می‌توانست به نقطه عطفی در فوتبال ایران تبدیل شود.

تیم ملی در بازی با سومین حریف هم نمایشی کاملا دفاعی ارائه کرد و با همین روش از حریف یک امتیاز گرفت؛ امتیازی که چندان به کار تیم ملی نیامد. با این نتایج کار تیم ملی در جام‌جهانی به پایان رسید و شاگردان کی‌روش باید در فرصتی شش ماهه خود را آماده نبرد در جام ملت‌های آسیا با حریفان می‌کردند. به‌طور طبیعی رویارویی با تیم‌های آسیایی شیوه‌ای دیگر را می‌طلبید، چراکه این بار صحبت از قهرمانی و جنگیدن برای فتح جام در میان بود. کی‌روش هم با آگاهی کامل از این موضوع سعی کرد تا در همین زمان کوتاه تیمش را به بازی سراسر تهاجمی عادت دهد. نیاز اساسی چنین تاکتیکی انتقال خط دفاعی از پشت محوطه جریمه به نیمه‌های زمین بود. بازی با یمن نشان داد سرمربی تیم ملی همین تاکتیک را روی تیم ملی اجرا کرده است؛ خط دفاعی تیم ملی به‌شدت نزدیک به هافبک‌ها کار می‌کند و در زمان‌هایی از بازی حتی از خط نیمه هم پیش‌تر می‌آید.

این مدل بازی به بازیکنان یمن اجازه تصمیم‌گیری درست نمی‌داد و عملا آن‌ها را در زمین خودی حبس کرده بود. برتری 70 به 30 تیم ایران در مالکیت توپ هم نشان از استیلای بی‌چون چرای شاگردان کی روش بر جریان بازی داشت. اما تنها موضوع نگران‌کننده که در بازی با یمن چند بار خودش را نشان داد به ضد حمله‌های حریف‌باز می‌گشت. مدافعان تیم ملی زمانی که در موقعیت حمله حریف قرار می‌گرفتند خونسردی لازم برای دفع حمله را نداشتند و در چند صحنه کاملا موقعیت خودشان را گم‌کرده بودند. البته بازیکنان یمن تا آن اندازه کارآزموده و حرفه‌ای نبودند که از این سردرگمی استفاده لازم را ببرند. این ضعف باید دربازی‌های بعد با سریع‌ترین روش جبران شود چراکه بازی مقابل عراق و دیدارهای بعدی در مرحله حذفی فرصت کوچک‌ترین اشتباهی را به مدافعان تیم ملی نمی‌دهد.

خط آتشی که ویرانگر است

بازی با یمن قدرت خط آتش پرقدرت تیم ملی را بیشتر عیان کرد. زوج طارمی و آزمون در این دیدار کاملا هماهنگ بودند و همین هماهنگی قدرت خط حمله تیم ملی را دوچندان کرده بود. سه گل از پنج گل تیم ملی را همین دو بازیکن به ثمر رساند و چند ضربه داخل چهارچوب آن‌ها را هم دروازه‌بان یمن و یا مدافعان این تیم دفع کردند تا یک‌شب فراموش‌نشدنی برای طارمی و آزمون سپری شود. این قدرت زمانی بیشتر خودش را نشان می‌دهد که به کیفیت ضربه‌هایی که این زوج نواختند بیشتر توجه شود. ضربه‌هایی که هم با پا به سمت دروازه یمن شلیک شد و هم با سر در چهارچوب دروازه حریف جای گرفت. قدرت شوتزنی طارمی و آزمون هم در نوع خودش قابل‌تحسین بود. این دو بازیکن در دیدارهای پیش روی تیم ملی می‌توانند لرزه بر اندام بهترین تیم‌های آسیا بیندازند و این امتیاز بزرگی است که فوتبال ایران از آن بهره می‌برد. بازیکنانی که حالا دیگر به پختگی لازم رسیده‌اند و بازی در جام‌جهانی هم حسابی آن‌ها را باتجربه کرده است.