هیچ به هیچ مرگبار در آزادی

امیرحسین احتشامی-اصفهان امروز: البته در چند صحنه بازیکنان یقه به یقه شدند و مخفیانه هم ضرباتی را به یکدیگر وارد کردند اما ترس از اخراج و محرومیت دست‌وپای آن‌ها را حسابی بسته بود. بازیکنانی که اسیدلاکتیک بدن آن‌ها تحت تأثیر اتفاقات سکوها به بالاترین حد ممکن رسیده و نیمکت‌های دو تیم به‌جای آرام کردن اوضاع آتش بیار معرکه شده بودند. با این اوصاف طبیعی است کیفیت فنی چنین دیداری بسیار پایین‌تر از استانداردهای فوتبال ایران باشد. دیداری که با توجه به ستاره‌های که در میدان حاضر بودند می‌توانست نمایشی فراتر از انتظار را رقم بزند اما افسوس که در سال‌های اخیر این بازی به نبردی خیر و شر تبدیل‌شده و همه‌چیز خارج از زمین‌بازی تعیین می‌شود. از کری خوانی افراطی و دیوانه‌وار هواداران تا مصاحبه‌های پر از بغض و خشم مربیان، بازیکنان و سرپرست‌های دو تیم. صندلی‌های شکسته ورزشگاه پیر آزادی، سنگ‌های پرتاب‌شده به زمین و شیشه‌های خردشده همه حاصل یک جنگ افسارگسیخته‌ای بود که جمعه‌شب به نمایش درآمد. صحنه‌هایی از یک نبرد قرون‌وسطایی با این تفاوت که این بار تماشاگران بازیگران اصلی صحنه شده بودند. تماشاگرانی که همه مشکلات تماشای فوتبال در ورزشگاه آزادی را به‌جان خریده بلکه جمعه‌شبی برای آن‌ها خاطره‌انگیز ثبت شود. جمعه‌شبی که به یک تراژدی در فوتبال ایران تبدیل شد. برای ریشه‌یابی چنین اتفاقاتی باید به 11 سال پیش بازگشت. در حقیقت جنگ خونین پرسپولیس و سپاهان از همان زمان آغاز شد و مدیریت دو باشگاه هم در یک دهه گذشته نتوانست این نبرد غیر فوتبالی را فوتبالی کند. مدیریتی که به‌جای سیاست‌گذاری‌های کلان همواره دنبال‌رو هوادارانش بود. داستان این بازی هم از همان روز نخست بر پایه ظالم و مظلوم استوار شد. تیمی مدعی بود قربانی نا عدالتی شده و تیم دیگر کاملا خودش را به‌حق می‌دانست. 28 اردیبهشت‌ماه سال 87 در ورزشگاه مملو از جمعیت آزادی بازی پرسپولیسی و سپاهان در شرایطی برگزار شد که هیچ‌کسی تصور نمی‌کرد پس‌ازاین بازی نبرد هواداری دو تیم تا این اندازه خونین و پر زدوخورد دنبال شود. شرایط جدول در آن بازی به‌گونه‌ای رقم خورده بود که طلایی پوشان اصفهانی با یک تساوی جام قهرمانی را بالای سر می‌بردند. این مهم تا دقیقه 97 بازی برقرار بود. دیداری که با گل‌های محسن خلیلی برای پرسپولیس و احسان حاج صفی برای سپاهان با تساوی دنبال می‌شد. در این میان هفت دقیقه وقت تلف‌شده از سوی سعید مظفری زاده اعلام شد و درحالی‌که سپاهانی‌ها تنها یک دقیقه با برپایی جشن قهرمانی در ورزشگاه آزادی فاصله داشتند گل ویرانگر سپهر حیدری همه آرزوهای آن‌ها را بر باد داد. از آن زمان به بعد همه بازی‌های این دو تیم شکل همه‌یاهیچ پیدا کرد و کری خوانی هواداران پرسپولیس و سپاهان دربازی‌های لیگ برتر و جام حذفی ادامه‌دار شد. کری خوانی که یک‌بار به کور شدن یک سرباز وظیفه را به دنبال داشت و حالا مرگ هوادار 30 ساله. احتمالا اگر قواعد ال کلاسیکوی ایران تغییر نکند در آینده تعداد تلفات بازی هر فصل افزایش هم خواهد یافت. جالب این‌که دو تیم پرسپولیس و سپاهان از 27 روز دیگر باید در نیمه‌نهایی جام حذفی باهم روبرو شوند. دیداری که تکلیف یک پای دیگر تیم فینال جام حذفی را مشخص می‌کند. طبیعی است از همین حالا باید نگران سرانجام این بازی بسیار حساس و سرنوشت‌ساز در ورزشگاه نقش‌جهان شد. جایی که هواداران دو تیم این بار در اصفهانی برای هم شاخ‌وشانه خواهند کشید و کنترل جمعیت بزرگی که راهی ورزشگاه نقش‌جهان خواهند شد تقریبا غیرممکن است. اتفاقات چند هفته پیش بازی سپاهان با استقلال که وقفه‌ای 10 دقیقه‌ای را ایجاد کرد را باید در مقیاس بسیار وسیع‌تر برای بازی سوم خردادماه این دو تیم پیش بنی کرد. اتفاقاتی که کاملا بیرون از زمین‌بازی در جریان است و در درون ورزشگاه‌ها نمود پیدا می‌کند. در این میان کری خوانی هواداران دو تیم در فضای مجازی هم آتش کینه‌ها را شعله‌ورتر می‌کند. هوادارانی که در استادیوم آزادی همدیگر را تحمل نکردند و به‌جان هم افتادند از حالا برای آن دیدار نقشه‌های بسیار خواهند کشید. دیداری که می‌تواند یک تراژدی غمبار را در فوتبال ایران به ارمغان آورد اگر از همین حالا تدبیری برای مهار تماشاگران افراطی دو تیم در نظر گرفته نشود. هوادارانی نه‌تنها تصمیمی برای پایان دادن به این جنگ خونین ندارند بلکه به دنبال افزایش هزینه‌های مادی و معنوی چنین نبردی هستند.