رویای جاری بودن زاینده‌رود در قاب دیپلماتیک خانم وزیر
چند روز پیش تسوکادا تاماکی، سفیر ژاپن در تهران با خانم فرزانه صادق، وزیر راه و شهرسازی دیدار می‌کند. از این دیدار تصویری در فضای مجازی منتشر می‌شود که در پس‌زمینه آن قابی از اصفهان را نشان می‌دهد. قابی که نشان از روزگار سرزنده اصفهان و جریان زاینده‌رود در زیر پل‌های تاریخی همچون پل خواجو است.
چند روز پیش تسوکادا تاماکی، سفیر ژاپن در تهران با خانم فرزانه صادق، وزیر راه و شهرسازی دیدار می‌کند. از این دیدار تصویری در فضای مجازی منتشر می‌شود که در پس‌زمینه آن قابی از اصفهان را نشان می‌دهد. قابی که نشان از روزگار سرزنده اصفهان و جریان زاینده‌رود در زیر پل‌های تاریخی همچون پل خواجو است. نمایی که شاید هر وزیری در اتاق کارش یکی از آن را داشته باشد و در ملاقات‌های دیپلماتیکش به رخ سفیران دیگر کشورها بکشاند و از زیبایی‌های ایران‌زمین برایشان بگوید. اما شاید غایب این تصویر در واقعیت امروز اصفهان همان عدم جریان زاینده‌رود در بستر رودخانه باشد. تصویری که اگر با قاب اتاق خانم وزیر مقایسه کنیم دیگر آن همه شکوه و زیبایی را در نظر سفیران خارجی نمی‌آورد و نمی‌توان به داشتن آن فخر فروخت.شاید در نبود زاینده‌رود و افزایش نرخ فرونشست هم همین قاب‌ها آخرین تصاویری باشد که از میراث گران‌بهایی همچون پل‌های تاریخی اصفهان، میدان نقش‌جهان و دیگر بناهای کهن این دیار بتوان مشاهده کرد.مهدی جمالی‌نژاد، استاندار اصفهان در حاشیه نخستین مجمع شهرهای تاریخی ایران گفت: با کار شبانه‌روزی در حوزه عمرانی برای بازگرداندن زاینده‌رود به بستر خود و جریان دائمی آن تلاش می‌کنند.
تلاشی که استاندار اصفهان امیدوار است در یکی دو سال آینده به سرانجام برسد و دیگر شاهد بازگشایی‌های موقتی آن نباشیم و پروژه‌های آبی استان پس از سال‌ها بلاتکلیفی راه‌حل مسئله خشکسالی زاینده‌رود و اصفهان شود.
خوب است این هم مطرح شود که برای حل چالش‌های اساسی اصفهان می‌توان از تمام ظرفیت‌های بین‌المللی و کشوری استفاده کرد. شاید خانم وزیر با یک نیم‌نگاه به همان تابلوی پشت سرش تمام توان دولت و وزارتخانه‌اش را برای حل مسائل حوزه راه و شهرسازی اصفهان به کار ببندد تا پروژه‌های نیمه‌کاره و بر زمین‌مانده استان باقوت ادامه یابد و اصفهان بتواند به‌عنوان یک استان مرکزی و شاهراه اصلی کشور هم در زمینه‌های جاده‌ای، ریلی و هوایی شاخص باشد و به تمام مردم کشور خدمات دهد، هم در زیرساخت‌های شهری، مسکن و... مسائلش تا حدودی رفع شود.
از سوی دیگر در استان، مسئولان و مدیران استانی و شهری با استفاده از همین ظرفیت گرد هم آمدن شهرهای مهم و تاریخی کشور یک تحول در اهمیت پاسداشت و حفظ میراث، بافت تاریخی شهر و گنجینه‌های آن ایجاد کنند. زمانی که هر مسئول و شهروند اصفهان یک سفیر برای بیان مسائل و چالش‌های اصفهان در دیگر شهرها و استان‌های کشور باشد آنگاه می‌توان جریان دائمی زاینده‌رود و احیای تالاب گاوخونی و رفع مشکلات زیست محیطی اصفهان را یک خواسته ملی مطرح کرد. آن‌وقت تک‌تک شهروندان ایرانی از هر قوم و قبیله‌ای برای احیای آن تلاش می‌کنند و زاینده‌رود را از آن ایران می‌دانند نه فقط برای یک شهر به نام اصفهان.
