شهرآورد 90 به صفر نزدیک بود

امیرحسین احتشامی- اصفهان امروز:پرسپولیس و استقلال در حالی برای نودمین بار در تاریخ رقابت‌های باشگاهی ایران مقابل هم به میدان رفتند که در دو دهه اخیر بازی‌های این دو تیم نبردهای بی‌کیفیت و آزاد دهنده از آب درآمده بود. با این پیش‌شرط ذهنی چندان هم دور از تصور نبود که شهرآورد 90 هم همچون همه بازی‌های پیشین یک نمایش هیجانی و بدون از منطق فوتبالی دربیاید. شهرآوردی که قابلیت‌های تبدیل‌شدن به یک بازی تماشاگرپسند و تاکتیکی را دارد اما همیشه به سمت برخوردهای فیزیکی خشن سوق داده می‌شود تا جایی که گاهی یادآور برخی از فیلم‌های رزمی جهان شود. به‌طور مثال ضربه‌ای که سیاووش یزدانی در دقیقه 85 با زانو به گردن سیامک نعمتی وارد کرد را تنها در مسابقه‌های فول کنتاکت می‌توان دید. ضربه‌ای که کاملا از چشم‌ داور مسابقه دور ماند تا آبی‌ها دومین کارت قرمز بازی را دریافت نکنند. البته بازی فیزیکی و برخوردهای پرتعداد جزئی از بازی فوتبال است و گاهی اجتناب‌ناپذیر می‌شود اما از دل همین شیوه بازی هم می‌شود فوتبال دلچسبی را تماشاگر شد. مثال واضح برای چنین فوتبالی هم‌بازی دو هفته پیش تیم‌های ذوب‌آهن و تراکتورسازی است که در ورزشگاه فولادشهر برگزار شد. دیداری که اگرچه شش کارت زرد به همراه داشت اما یکی از زیباترین بازی‌های فوتبال باشگاهی چند فصل اخیر لیگ برتر رقم خورد. یک بازی فیزیکی جانانه که بازیکنان دو تیم تا سرحد توان برای تصاحب توپ و دفاع از دروازه خودی جنگیدند. این بازی بدون گل تماشاگران اندک حاضر در ورزشگاه و البته بیننده‌های تلویزیونی را از تماشای یک بازی پربرخورد و جذاب سیراب کرد. درست در نقطه مقابل نبرد عصر یکشنبه تیم‌های پرسپولیس و استقلال که بازی تاکتیکی کاملا به فراموشی سپرده شد بود و موقعیت گلی خلق نمی‌شد. این بازی نشان داد ماهیت فوتبال ایران بیش از آن چیزی که در شهرآورد 90 دیده شد، نیست و سرمربی تیم ملی چه کی روش باشد و چه حالا که ویلموتس است از دل این مدل فوتبال که قدیم‌ها به فوتبال علی‌اصغری معروف بود نکته‌های قابل‌توجه و تعمقی در خود جای نداده است. حالا باهمین داشته‌های اندک فوتبال ایران باید در آوردگاه حساسی چون مقدماتی جام‌جهانی 2022 مقابل عراق و بحرین صف‌آرایی کنند. اگر ملاک قضاوت عصاره فوتبال ایران هم همین شهرآورد 90 قرار گیرد می‌توان به این موضوع پی برد که کی روش در هشت‌ساله حضور در ایران چه خون‌دل‌هایی خورده تا توانسته تیم ملی را به تیمی صاحب سبک تبدیل کند. تیمی که در جام‌جهانی 2014 و 2018 مقابل حریفان پرآوازه‌ای چون آرژانتین، نیجریه، پرتغال و حتی مراکش می‌ایستد و از آن‌ها امتیاز می‌گیرد. حالا میراث باقی‌مانده از دوران کی روش به ویلموتس رسیده و سرمربی تیم ملی که ازجمله حاضران در ورزشگاه آزادی بود شاید حالا بیشتر به این موضوع پی برده باشد که چه ماموریت دشواری را برعهده‌گرفته است. البته ساختاری که از زمان کی روش بر تیم ملی پی‌ریزی شد تا حدودی نگرانی‌های ویلموتس را برطرف می‌کند چراکه اسکات اصلی تیم ملی را بازیکنان لژیونری تشکیل می‌دهند که در فوتبال کشورهای چون انگلیس، روسیه، پرتغال، بلژیک و حتی قطر مشغول بازی هستند. در بازی با کامبوج سردار آزمون، علیرضا جهانبخش، کریم انصاری‌فرد، امید ابراهیمی، مجید حسینی، میلاد محمدی ورامین رضاییان بازیکنان لژیونر فوتبال ایران بودند و مهدی ترابی، احسان حاج صفی، علیرضا بیرانوند، محمد حسین کنعانی زادگان بازیکنان داخلی به شمار می‌رفتند. از این جمله کنعانی زادگان و ترابی در شهرآورد به میدان رفتند و برای پرسپولیس بازی کردند. حاج صفی و دژاگه هم برای تراکتور بازی می‌کنند تا اسکلت 11 نفره تیم ملی را دربازی‌های انتخابی جام‌جهانی 2022 تشکیل دهند. در شهرآورد 90 مهدی ترابی چندان در جریان بازی قرار نداشت و کاملا تحت تاثیر شرایط ویژه این دیدار قرارگرفته بود. ترابی که بازیکنی هجومی و پا به توپ به‌حساب می‌آید وظیفه داشت تا در سمت چپ زمین همراه با وحید امیری حمله‌های آن سمت زمین را طراحی کنند. البته پاس در عمق ترابی برای مهدی عبدی که تک‌گل این دیدار را به همراه داشت اوج هنرنمایی ترابی در شهرآورد نود محسوب می‌شد. پاسی که با تیزهوشی ارسال شد و شیرازه مدافعان استقلال را به هم‌ریخت تا گل برتری پرسپولیسی‌ها به ثمر برسد. حسین کنعانی زادگان هم دیگر ملی‌پوشی بود که همراه با شجاع خلیل زاده زوج دفاعی سرخ‌ها را تشکیل داده بودند. کنعانی زادگان در اغلب نبردهای هوایی موفق ظاهر شد و ضربات سر را زد هرچند در یکی دو صحنه هم تعلل بیش‌ازاندازه این بازیکن نزدیک بود کار دست پرسپولیسی‌ها بدهد. به‌هرحال این دو ملی‌پوش در ترکیب پرسپولیس تااندازه‌ای اسیر بازی بدون برنامه تیمشان شده‌اند بود تا شهرآورد نود بار فنی قابل ارزیابی نداشته باشد.